رقص ایرانی از قدیمی‌ترین انواع رقص‌های ایرانی رقص آیینی است که دربرگیرنده مجموعه حرکات موزونی است که در چهارچوب ادای یک سنت یا آیین و عموماً به‌صورت گروهی اجرا میشود. رقص آیینی انعکاس حالات درونی یا عرفانی است. شواهد تاریخی بسیاری از جمله نقاشی‌های روی صخره‌ها، دیواره‌های غارها و سفال‌های باستانی حفاری شده نمایانگر وجود رقص آیینی در سرتاسر فلات ایران و از دیر باز است.
گونه دیگری از رقص‌های ایرانی نیز در این دوران با توجه و تکیه بیشتری بر روی فناوری رقص آغاز شد که «رقص سنتی ایرانی» نام گرفت و تلفیقی بود از رقص‌های فولکلور ایرانی و رقص‌های درباری دوران قاجار که همراه با موسیقی سنتی ایرانی اجرا می‌شدند.
رقص اصیل ایرانی (کلاسیک و سنتی) به سه شاخهٔ مینیاتور و کرشمه و کرشمهٔ قاجاری تقسیم میشود که هر کدام با وجود نزدیکی و شباهت و حتی همپوشانی با یکدیگر، نکات منحصر به فردی دارند که باعث تفاوت و تمایزشان از یکدیگر میشود. ضمن اینکه هر کدام با بخشی از موسیقی اصیل و سنتی اجرا می‌شوند که با هم تفاوت دارند.
نکتهٔ بسیار جالب و قابل توجه این است که این شاخه‌های رقص ایرانی، به‌ویژه مینیاتور، با وجود اطلاق سنتی و کلاسیک که روح اصالت ایرانی را در خود دارند قدمت طولانی ندارند؛ چنانچه می‌دانیم که رقص کرشمهٔ قاجاری در دوران قاجار شکل گرفته‌است؛ و رقص مینیاتور در دورهٔ پهلوی با الهام از نقاشی‌های مینیاتور ایجاد شده و از این لحاظ معاصر محسوب میشود. اما اینکه چرا به آن‌ها کلاسیک و سنتی اطلاق میشود دلایل دیگری دارد. رقص مینیاتور به دلیل وجود یک سری قاعده‌ها کلاسیک محسوب میشود. و رقص کرشمهٔ قاجاری به دلیل نمایش دادن یک سری آداب سنتی زنانه یک رقص سنتی به حساب می آید. و البته از لحاظ قدمت هم به هرحال سنتی تر از رقص مینیاتور است.
رقص‌های محلی ایرانی ریشه در آیین‌ها، سنن، فرهنگ و فولکلر اقوام مختلف ایرانی دارد که هر کدام گویا و منعکس‌کننده روح جمعی و میراث ماندگار فرهنگی هر یک از این اقوام است. رقص ایرانی برگرفته از حرکات مینیاتوری است که با آهنگ های سنتی انجام میشود.
حرکات بدن و دست در رقص ایرانی نشاندهنده سمبول های ایرانی است و با آهنگ های سنتی انجام میشود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر